Сваю гісторыю Віцебская вобласць вядзе з 15 студзеня 1938 года. Згодна з Пастановай першай сесіі Вярхоўнага савета СССР першага склікання і была створана новая адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка БССР. Рашэннем ЦВК БССР у яе склад былі ўключаны 20 раёнаў. Праз год, у студзені 1939 года, пачаў працаваць Віцебскі выканаўчы камітэт.
Тэрыторыя сучаснага Глыбоцкага раёна ўвайшла ў склад БССР толькі ў верасні 1939 года. Прычым, Указам Прэзідыума Вярхоўнай Рады СССР ад 4 снежня 1939 гады ў Заходняй Беларусі было ўтворана 5 новых абласцей, у выніку чаго цяперашні Глыбоцкі раён увайшоў у склад Вілейскай вобласці БССР.
15 студзеня 1940 года Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР «Аб стварэнні раёнаў у Баранавіцкай, Беластоцкай, Брэсцкай, Вілейскай і Пінскай абласцях Беларускай ССР» былі ўтвораны Глыбоцкі і Пліскі раёны, як адміністрацыйныя адзінкі Вілейскай вобласці. Тэрыторыя Глыбоцкага раёна на той момант уключала 10 сельскіх саветаў. Згодна са статыстычнымі данымі, у раёне мелася 7 440 двароў з насельніцтвам 37 740 жыхароў. Насельніцтва раённага цэнтра складала 9 650 чалавек, жылых пабудоў – 1 124.
Першым старшынёй раённага выканаўчага камітэта быў абраны Куксёнак Павел Антановіч. З 12 лютага 1940 года пачалі арганізоўваць сельскія і гарадскія Саветы дэпутатаў працоўных. Старшынёй гарадскога савета быў зацверджаны Варатынскі Раман Ануфрыевіч. Да кастрычніка 1940 года на тэрыторыі раёна было створана 10 сельскіх саветаў: Верхнянскі, Дзеркаўшчынскі, Залескі, Капыльшчынскі, Літоўшчынскі, Лучайкаўскі, Мамайскі, Ластавіцкі, Тумашаўскі, Узрэцкі. Арганізавана і дзейнічала 11 калгасаў.
У эканамічнае і культурнае развіццё рэгіёна ўнесла карэктывы Вялікая Айчынная вайна. Апошняе перадваеннае пасяджэнне раённага камітэта партыі адбылося 21 мая 1941 года. На ім былі разгледжаны пытанні дзейнасці пярвічных арганізацый, развіццё прадпрыемстваў, калгасаў, населеных пунктаў, кадравыя пытанні і інш.
Пасля вызвалення раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, яго тэрыторыя, згодна з новай адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай, была ўключана ў склад Полацкай вобласці. Горад Полацак з'яўляўся абласным цэнтрам да 1954 года. У студзені 1954 года Глыбоцкі і Пліскі раёны былі перададзены Маладзечанскай вобласці.
У склад Віцебскай вобласці наш раён быў уключаны толькі 20 студзеня 1960 года, калі прэзідыум Вярхоўнага Савета спрасціў Маладзечанскую і перадаў Віцебскай вобласці Браслаўскі, Відзаўскі, Глыбоцкі, Докшыцкі, Дунілавіцкі, Міёрскі, Пліскі, Пастаўскі і Шаркаўшчынскі раёны. У гэтым жа годзе быў ліквідаваны Дунілавіцкі раён, а Гулідаўскі сельскі савет увайшоў у склад Карабоўскага сельскага савета Глыбоцкага раёна. Наступным крокам у тэрытарыяльнай рэформе стаў Указ Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР ад 25 снежня 1962 года "Аб узбуйненні сельскіх раёнаў Беларускай СССР". Да Глыбоцкага былі далучаны Докшыцкі і Пліскі раёны. Гарадскі пасёлак Варапаева і тэрыторыя Белькаўскага, Ваўкалацкага, Дунілавіцкага, Казлоўшчынскага і Ласіцкага сельскіх саветаў Глыбоцкага раёна перададзены Пастаўскаму раёну.
У 1966 годзе быў узноўлены Шаркаўшчынскі раён. Населеныя пункты Беразянка, Барысаўка, Верацеі 1-я, Верацеі 2-я, Гармонава, Гарадзец, Емяльянчыкі, Ізабеліна, Ілаўка, Калінавая, Кузнічавае, Кулева, Лучайка, Навука, Падорка, Падзельцы, Парэчча, Правольнава, Рубашкі і Ткачы Залескага сельскага савета Шаркаўшчынскаму раёну.
Пасля 1966 года сур'ёзных змен межаў Глыбоцкага раёна не адбывалася. З гэтага часу і па сённяшні дзень Глыбоцкі раён - адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка Віцебскай вобласці.
Ёсць на Глыбоччыне невялічкая вёсачка Вострава. Адкуль населены пункт атрымаў такую назву застаецца загадкай нават для мясцовых жыхароў. У ваколіцах вёскі няма ніводнага возера, тым больш вадаёма з востравам, які б мог даць назву населенаму пункту. Тым не менш, паглядзеўшы на сучасную тапаграфічную карту, можна выказаць згадку што назва Вострава (Востраў) пайшла ад размяшчэння населенага пункта на крутым згібе ракі Шоша. Выцякаючы з возера Шо, яна агібае населены пункт і накіроўваецца да возера Пліса, пакідаючы яго як бы на востраве.
У канцы ХІХ стагоддзя непадалёку ад вёскі Вострава размяшчаўся аднайменны маёнтак, які належаў пані Буйніцкай. Сёння аб ім нагадваюць толькі рэшткі панскага парку з векавымі дрэвамі. Яшчэ адным напамінам аб мінулым маёнтка Вострава з’яўляюцца старыя вясковыя могілкі. Дарэчы, на гэтых могілках пахаваны ўладальнік маёнтка Тарквіній-Тэафіл сын Зігфрыда-Гіяцынта Буйніцкі. Магілу Тарквінія Буйніцкага і яго жонкі Веры ўбачыш здалёк – высокі надмагільны крыж чорнага мармуру у самым цэнтры старой часткі могільніка. Адразу і не здагадаешся, што тут пахаваны бацька “бацькі беларускага тэатра” – Ігната Буйніцкага.
Сёння кожнаму з нас добра вядома імя заснавальніка беларускага прафесійнага тэатра Ігната Цярэнцьевіча Буйніцкага. Менавіта мы ведаем яго як Цярэнцьевіча, а не Тарквіньевіча. Чаму адбылася такая путаніна? У архіўных дакументах таго часу знаходзім наступную інфармацыю: “1861 года верасня 3 дня ў Празароцкім рымска-каталіцкім прыходскім касцёле пахрышчына дзіця па імю Ігнацы настаяцелем таго ж прыходу ксяндзом Л. Казакевічам з правядзеннем усіх абрадаў таінства”. А пра бацькоў сказана: “Высакародных Тарквінія і Клацільды, народжанай у Гласкаве, Буйніцкіх законных мужа і жонкі сын, які нарадзіўся 10 жніўня ў маёнтку Празарока Празароцкага прыходу”.
Атрымаўшы адукацыю землямера, Ігнат Буйніцкі некаторы час працаваў па спецыяльнасці на панскіх маёнтках на Навагрудчыне, Магілёўшчыне, Полаччыне і Ашмяншчыне. Складаючы дакументы на зямлю, ён і падпісваў іх як Ігнацій Тарквіньевіч.
Праз некаторы час, сабраўшы пэўную суму грошаў і ўзяўшы крэдыт у банку ён набыў кавалак зямлі ў Палівачах. Крыху іншую інфармацыю падае М. Нікафароўскі ў кароткай біяграфіі Буйніцкага: “Маючы 20 гадоў, дастаў ад свайго бацькі кавалак зямлі – балота…”. З вышэй сказанага можна зрабіць вывад, што фальварак Палівачы Ігнат Буйніцкі набыў дзесьці у 1880-90-я гг., і, магчыма, пры фінансавай падтрымцы свайго бацькі. Фальварак, які увайшоў у гісторыю нашай краіны як месца стварэння першага беларускага прафесійнага тэатра.
На мяжы ХІХ-ХХ стагоддзяў Буйніцкія на Глыбоччыне валодалі многімі маёнткамі, фальваркамі і засценкамі. Сярод іх згадваецца і маёнтак Вострава. З якіх часоў Буйніцкія валодалі гэтым маёнткам дакладна невядома. Ведаем мы толькі тое, што бацька Ігната Буйніцкага паходзіў са знакамітага дваранскага роду Буйніцкіх, які на працягу многіх стагоддзяў меў свой прыватны герб “Лебедзь”. У дзеда Буйніцкага Зігфрыда было чатыры сыны, малодшы – Тарквіній. Праўда, гісторыя пакінула нам не шмат звестак пра Тарквінія. Вядома толькі, што нарадзіўся ён у 1824 годзе. З жонкай Клацільдай Гласко меў двух сыноў – Ігната і Уладзіміра. Другой жонкай Тарквінія стала Вера Буйніцкая (з Янковічаў). Памёр Тарквіній Буйніцкі ў 1896 годзе і быў пахаваны на мясцовым вясковым могільніку.
1 верасня 1939 года Германія напала на Польшчу, развязаўшы Другую сусветную вайну. Згодна з пактам Молатава - Рыбентропа аб падзеле сфер уплыву, СССР атрымаў магчымасць заняць усходнія раёны Польшчы.
14 верасня 1939 года Ваенным саветам Беларускай асобай ваеннай акругі і Кіеўскай асобай ваеннай акругі накіроўваюцца дырэктывы Народнага камісара абароны СССР Маршала Савецкага Саюза К. Варашылава і Начальніка Генеральнага штаба Рабоча-сялянскай Чырвонай арміі (РСЧА) камандарма I рангу Б. Шапашнікава за №16633 і №16634 "Аб пачатку наступлення супраць Польшчы".
Дырэктыва №16633 змяшчае наступны загад:
«К исходу 16 сентября 1939 г. скрытно сосредоточить и быть готовым к решительному наступлению с целью молниеносным ударом разгромить противостоящие войска противника:
а) Полоцкая группа — командующий Витебской армейской группой комкор тов. Кузнецов, в составе 50-й и 5-й стр. дивизий, 27-й стр. дивизии, 24-й кав. дивизии, 25-й и 22-й танк. бригад 205-го и 207-го корп. артполков сосредоточить в двух группах:
1) в районе Ореховно, Ветрино;
2) в районе Березино, Лепель.
Задача — отбрасывая противостоящие войска противника от латвийской границы действовать в общем направлении на ст. Свенцяны и к исходу 17 сентября выйти на фронт Шарковщизна, Дуниловичи, Куренец; к исходу 18 сентября овладеть районом Свенцяны, Михалишки. Впредь до выдвижения резервов армии обеспечивать свой правый фланг. В дальнейшем иметь в виду овладение Вильно…»
Упершыню Глыбокаму давялося выконваць ролю цэнтра буйной адміністрацыйнай адзінкі яшчэ ў 1919 годзе. На гэта паўплывалі падзеі савецка-польскай вайны, падчас якой менавіта ў Глыбокае польскія ўлады перанеслі цэнтр Дзісенскага павета. Пасля ўваходжання Заходняй Беларусі ў склад Польшчы, цэнтр павета перамяшчаецца сюды канчаткова. У 1930-х гадах Дзісенскі павет Віленскага ваяводства займаў тэрыторыю ў 3968 км², а колькасць насельніцтва перавышала 150 тыс. чалавек. Польская адміністрацыя Дзісеншчыны заставалася ў Глыбокім да верасня 1939 года, калі ў ходзе Вераснёўскага паходу Чырвонай арміі адбылося ўз’яднанне Беларусі.
Менавіта напад нацысцкай Германіі на Польскую Рэспубліку 1 верасня 1939 года стаў кропкай адліку тых падзей, якія ў выніку прывялі да маштабнай адміністрацыйнай рэформы на захадзе Беларусі і арганізацыі Глыбоцкага раёна. Характэрна, што кіраўніцтва СССР, нягледзячы на спробы немцаў як мага хутчэй уцягнуць у ваенныя дзеянні супраць Польшчы савецкія ўзброеныя сілы, заняло пазіцыю чакання. Савецкі бок ухіляўся ад настойлівых прапаноў свайго “саюзніка” як мага хутчэй заняць тэрыторыі, якія раней былі вызначаны як сфера ўплыву СССР.
Толькі паспяховы рух часцей вермахта ва ўсходнім накірунку (14 верасня быў акружаны Брэст, 15 верасня заняты Беласток) вымусіла кіраўнікоў СССР спыніць ранейшую пазіцыю чакання. 16 верасня ў 16:00 у часцях Чырвонай Арміі пачалі зачытваць загад пра выступленне ў вызваленчы паход на Захад. У загадзе падкрэслівалася вызваленчая місія савецкіх войск, якія павінны аказаць тэрміновую дапамогу беларускім і ўкраінскім працоўным, каб выратаваць іх і ўзяць пад абарону ад ворага. 
17 верасня 1939 года Чырвоная армія перайшла савецка-польскую мяжу, уступіўшы на тэрыторыю Заходняй Беларусі. Па меры прасоўвання савецкіх войск адбываліся нязначныя сутычкі з адступаючымі польскімі вайскоўцамі (адно з іх, дарэчы, адбылося на ўскрайку Глыбокага). У канцы першага дня паходу ўся тэрыторыя Глыбоччыны апынулася пад кантролем савецкага боку. Вельмі істотным момантам вераснёўскіх падзей было тое, што пераважная большасць насельніцтва Заходняй Беларусі з энтузіязмам і радасцю сустракала Чырвоную армію, бо спадзявалася на больш справядлівую нацыянальную палітыку новых улад.
Адразу ж пачалося наладжванне мірнага жыцця на занятых тэрыторыях. 19 верасня быў апублікаваны загад, у якім насельніцтва Заходняй Беларусі заклікалася да супрацоўніцтва ў фарміраванні органаў новай улады. У той жа дзень у Глыбокім пачало працу Часовае ўпраўленне з паўнамоцтвамі ў адміністрацыйнай, гаспадарчай і культурна-асветніцкай дзейнасці на тэрыторыі Дзісенскага павета. Адной з галоўных задач новай улады стала арганізацыя выбараў у Народны Сход Заходняй Беларусі, на які ўскладалася вырашэнне пытання дзяржаўнай прыналежнасці краю. Для правядзення выбараў было арганізавана 929 акруг па прынцыпу: 5 тысяч выбаршчыкаў на акругу. У Глыбокім удзел у галасаванні прынялі 5621 чалавек.
Вынікам працы Народнага Сходу стаў зварот да ўраду СССР з просьбай уключыць Заходнюю Беларусь у склад Савецкага Саюза, што і было ў хуткім часе зроблена. 14 лістапада 1939 года Вярхоўны Савет БССР пастанавіў прыняць Заходнюю Беларусь у склад БССР і ўз’яднаць такім чынам беларускі народ у адзінай Беларускай дзяржаве. Наступным крокам новых уладаў была распрацоўка і правядзенне маштабнай адміністрацыйнай рэформы з мэтай уніфікацыі тэрытарыяльнага падзелу краіны.
Рэформа прадугледжвала скасаванне былых польскіх ваяводстваў і паветаў і ўтварэнне на іх месцы новых абласцей і раёнаў. 4 снежня 1939 года Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР у Заходняй Беларусі былі ўтвораны вобласці, а 15 студзеня 1940 года – створаны раёны. Глыбоцкі раён першапачаткова знаходзіўся ў складзе Вілейскай вобласці. Падрабязней пра станаўленне раёна можна прачытаць тут.
9 лістапада 2018 года ў 13.00 завяршыўся інтэрнэт-аўкцыён, на якім за 1 200 € быў прададзены лот № 169 «YAZEP NARTSYZAVICH DRAZDOVICH 1888 Punki - 1954 Podswile». Гэта невялікіх памераў малюнак (30,5 см x 23 см) нашага земляка Язэпа Драздовіча. Работа выканана на кардоне алейнымі фарбамі і змешчана ў рамку. Унізе справа манаграма «I.D». Малюнак на адваротным баку падпісаны і датаваны «I. Дроз... 1913 год ".
З біяграфіі мастака вядома, што з 1910 па 1914 год ён праходзіў службу ў царскай арміі. Да прызыву ў войска з 1906 па 1909 год Драздовіч вучыўся ў Віленскай мастацкай школе, якую арганізаваў і ўзначаліў вядомы ў той час жывапісец і графік Іван Трутнеў. Тут ён захапіўся нацыянальнай ідэяй, далучыўшыся да руху адраджэння, які збіраўся вакол газеты «Наша Ніва». Свае першыя графічныя малюнкі ён зрабіў для афармлення беларускай газеты яшчэ ў 1906 годзе. У 1909 годзе ў выдавецтве «Наша Ніва» быў надрукаваны «Першы беларускі каляндар на 1910 год», ілюстрацыі да якога зрабіў Язэп Драздовіч. У 1914 году мастак ілюструе вокладку кнігі К. Буйло "Курганны кветка". У 1916 годзе ён стварае цэлую серыю графічных работ «Архітэктурныя эцюды», якія падпісвае манаграмай «I.D». Такой манаграмай, якой быў падпісаны малюнак 1913 года.
Атрымліваецца, што прададзеная на аўкцыёне праца Язэпа Драздовіча - гэта першы, вядомы на сённяшні дзень, малюнак мастака, выкананы ў колеры. Падобны сюжэт Драздовіч, у будучым, выкарыстае пры напісанні карціны «Прарок». Працы, якая атрымае сусветную вядомасць і будзе выстаўлена ў пастаяннай экспазіцыі Нацыянальнага мастацкага музея Рэспублікі Беларусь. Не выпадкова на гэтую карціну, як і на іншыя працы мастака, звярнуў увагу падчас візіту ў Нацыянальны мастацкі музей генеральны дырэктар Луўра Анры Луарэт: «Мяне заўсёды цікавілі мастакі, якія знаходзяцца па-за асноўных напрамкаў у жывапісу». І такім быў наш зямляк - Язэп Нарцызавіч Драздовіч.
«Хаджу паміж Мнютай і Аутай 
па хатах, малюючы людзям…
на сваёй радзіме… даўгі ёй аддаю»
Язэп Драздовіч. Урывак з дзённіка.
Многія жыхары Глыбоччыны памятаюць вандроўнага мастака, які маляваў самаробныя дываны для іх хат, запісваў народныя песні і паданні. Гэта быў Язэп Драздовіч. Яго мастацкія творы маюць адметны характар – яны ўнікальныя і, разам з тым, традыцыйныя, наіўныя і мудрыя, рэалістычныя і сімвалічныя.
За выключэннем сямі год ваеннай службы ў царскай арміі, жыццёвыя шляхі Язэпа Драздовіча не выходзілі за межы роднай зямлі і, у большай ступені, мілай з дзяцінства Дзісненшчыны. У 1920-х гадах, падчас вандровак па Заходняй Беларусі, мастак стварае ўнікальныя графічныя альбомы – сотні малюнкаў, прысвечаных помнікам старажытнага дойлідства многіх населеных пунктаў Беларусі. Яго замалёўкі гарадзішчаў і курганаў, замкаў і храмаў, гумнаў і хат і на сёння з’яўляюцца гістарычнай крыніцай для даследчыкаў і этнографаў.
9 лютага 2004 года, на два гады раней Глыбокага, герб атрымаў г.п. Падсвілле. Старадаўняга герба пасёлак не меў, бо з'яўляецца адным з самых маладых населеных пунктаў Глыбоччыны. Паўстаў г.п. Падсвілле толькі ў пачатку ХХ стагоддзя як чыгуначная станцыя на ўчастку дарогі Полацк - Сядлец (горад у Польшчы). У 1924 годзе населены пункт атрымаў сур'ёзны стымул для развіцця. Па рашэнні Савета міністраў Польшчы быў арганізаваны Корпус аховы памежжа і адзін гарнізон 7-га батальёна гэтага корпуса размясціўся ў Падсвіллі. Пасля вызвалення тэрыторыі Пліскага раёна ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў г.п. Падсвілле стаў адміністрацыйным цэнтрам раёна.
Як герб Падсвілля, так і герб Глыбокага былі распрацаваны навукоўцамі-геральдыстамі «з чыстага аркуша». У адрозненні ад многіх суседніх раённых цэнтраў, такіх як Браслаў, Докшыцы, Паставы і Ушачы, наш горад не меў свайго гістарычнага герба. Браслаў атрымаў герб па прывілею польскага караля Станіслава Аўгуста Панятоўскага ў 1792 годзе. У аснове сучаснага герба Докшыц ляжыць герб гэтага населенага пункта ўзору 1796 года. Гэтым жа годам датуецца і гістарычны герб Паставаў. Найбольш старадаўнім, з названых раней раённых цэнтраў, з'яўляецца герб г.п. Ушачы, які пасёлак атрымаў яшчэ ў 1758 годзе разам з правам на самакіраванне.
Праўда, казаць пра тое, што ў Глыбокім ніколі раней не выкарыстоўвалася гербавая сімволіка нельга. Бо гісторыя пакінула нам шматлікія прыклады шляхецкіх гербаў - сімвалаў, якія належалі знатным імёнам уладальнікаў зямель Глыбоччыны. Зяновічы, Корсакі, Радзівілы, Вітгенштэйны - гэты спіс можна пералічваць бясконца. І кожны з гэтых шляхецкіх родаў мелі свой герб. Напрыклад, старажытную выяву герба роду Корсакаў сёння можна ўбачыць у нашым горадзе не толькі ў экспазіцыі музея, але і пад дахам праваслаўнага сабора Нараджэння Найсвяцейшай Багародзіцы, і на чашы ў касцёле Святой Тройцы.
У 2014 годзе ў экспазіцыі музея з’явіўся новы экспанат – радавод Корсакаў, які падарылі музею прадстаўнікі гэтага знатнага роду.
Сярод шматлікай шляхты Глыбоччыны асаблівае месца займае род Корсакаў. Пра яго ўзгадваецца яшчэ ў дакументах другой паловы XIV ст. У леннай грамаце 1385 г. вялікага князя полацкага Андрэя Альгердавіча інфлянцкаму магістру адзначана, што Андрэй аддае княства Ордэну са згоды сваіх спадкаемцаў, а таксама дарадцаў: Вярзілы і яго брата, «старшага з нашых баяр» («nostrorum baronum superioris») Фёдара. 
Гэты ж Фёдар і яго сын Дзмітрый атрымалі ад князя Андрэя Альгердавіча сяло Семянцова на Беразвеччы. Старшы з полацкіх баяр Фёдар – гэта першы прадстаўнік полацкага баярскага роду, вядомы пазней пад прозвішчам Корсак. Не выключана, што гэта той самы Фёдар, які стаў адным з першых полацкіх намеснікаў вялікага князя літоўскага Вітаўта на мяжы XIV – XV стст.
Звестак пра Дзмітрыя Фёдаравіча захавалася няшмат. Дакладна вядома толькі тое, што памёр ён у 1448 г., пакінуўшы пасля сябе трох сыноў: Саву, Яшку і Васіля. Імя Яшкі Карсаковіча сустракаецца ў падпісанай у 1431 г. у Галубічах дамове паміж Свідрыгайлам і Ягайлам.
Васіль Дзмітрыевіч быў першым прадстаўніком роду, які насіў мянушку Корсак. Так ён называў сябе ў пасланнях да купцоў Рыгі (1430 – 1440 гг.). Можна меркаваць, што Корсак служыў Скіргайлу яшчэ тады, калі названы князь кіраваў Полацкам (1387 – 1392 гг.). Магчыма, ён захаваў князю вернасць і пазней, калі той княжыў у Кіеве. Васіль Дзмітрыевіч быў адным з полацкіх намеснікаў у пачатку XV ст. У 1430-я гг. Васіль Корсак знаходзіўся ў радзе Свідрыгайлы. На сённяшні дзень вядомыя тры прывілеі вялікага князя Свідрыгайлы, дзе сярод іншых паноў рады ўзгадваецца і «пан Васіль Полацкі», якога, хутчэй за усё, трэба лічыць Васілём Корсакам. Час знаходжання Корсака пры двары Свідрыгайлы можна датаваць даволі шырока: з 1430-х і да пачатку 1460-х гг. 
Васіль Корсак займаў асаблівае месца ў палітычным жыцці Полацка. У канцы 1435 г. «от пана Василия Дмитриевича, и от бояръ полоцких, и от местичовъ, и ото всех моужь полочан, всего поспольства» ў Рыгу было накіравана пасланне, што тычылася лёсу палачан, якія прымалі ўдзел у бітве пад Вількамірам у 1435 г. Як бачна з тэксту, Васіль Корсак не займае ніякай афіцыйнай пасады, але, тым не менш, стаіць на чале ўсяго полацкага грамадства і дзейнічае ад яго імя. У тыя ж 1430-я гг. ён нейкі час быў полацкім намеснікам, праўда, цяжка сказаць ад каго. Не выключана, што ад Свідрыгайлы.
Васіль Корсак яшчэ дзіцем атрымаў сваю ўласную пячатку і права змацоўваць ёю свае граматы. На жаль, да нас не дайшла яго пазнейшая пячатка 1430-х гг., калі ён разам з Алехнам вызначаў амаль усё палітычнае жыццё Полацка, падтрымліваючы розных прэтэндэнтаў на велікакняжацкі прастол. Затое Васілёвы сыны, якія таксама мелі ўладу над Полацкай зямлёй, шырока карысталіся сваімі пячаткамі з родавым гербам Корсакаў, што, дарэчы, захаваўся ў розных прадстаўнікоў гэтага роду аж да ХVII ст.
Абранне Васіля Корсака на пасаду полацкага гараднічага адбывалася ў другой палове 1440-х гг. пры ўдзеле адной толькі шляхты: «вси бояре шляхта земли Полоцкое, одностаине ся змовивши …, обрали его на тот урядъ».
Васіль Корсак захаваў свае пазіцыі ў Полацку і пры Казіміры, ад якога паміж 1440 – 1447 гг. атрымаў 6 чалавек «даннікаў». У сярэдзіне 1440-х гг. яго становішча ў Полацку было вельмі моцнае. Пацвярджае гэты факт і пасланне ў Рыгу пра гандаль немцамі спіртнымі напоямі ў Полацку, складзенае «от пана Василья Дмитриевича Корсака, и от пана Олехна, наместника пана Ондреева, воеводы полоцкого, и от всих бояръ полоцкых». Той факт, што пры падпісанні паслання на першым месцы стаіць імя Васіля Корсака, дазваляе вызначыць яго ролю ў палітычнай сістэме Полаччыны – ён быў старшым з баяр. Васіль меў двух сыноў: Астафія і Зіновія.
Архіўныя матэрыялы па-ранейшаму застаюцца невычэрпнай крыніцай новых гістарычных ведаў, адкрываючы для нас невядомыя раней старонкі мінуўшчыны. Адну з такіх старонак адкрывае найцікавейшы дакумент пад назвай “Опись Глубоцкой СвятоМихайловской четверторазрядной приходской православной церкви…”, які захоўваецца ў Літоўскім дзяржаўным гістарычным архіве.
Складальнікам гэтага дакумента, створанага 13 сакавіка 1844 года, стаў казначэй Беразвецкага Раства Багародзіцы другакласнага манастыра іераманах Пётр Міхалевіч. На 15 старонках вопісу ён змясціў падрабязны пералік усёй рухомай і нерухомай маёмасці Глыбоцкага праваслаўнага прыхода Літоўскай епархіі. Для стварэння вопісу мелася пэўная падстава – прыход перадаваўся пад кіраўніцтва прызначанага на службу ў Глыбокае святара Фелікса Хруцкага, а таму існавала неабходнасць у дакладнай інвентарызацыі царкоўнай уласнасці.
Ужо ў назве дакумента заключаны цікавыя звесткі. З гістарычных крыніц вядома, што на працягу некалькіх стагоддзяў галоўнай святыняй хрысціян усходняга абраду (праваслаўных і ўніятаў) у Глыбокім была царква Святой Тройцы, якая стаяла каля Базарнай плошчы (сучаснай Цэнтральнай плошчы). Калі і кім быў першапачаткова пабудаваны гэты храм невядома. Гісторык А. П. Сапуноў адзначае, што згодна паданню гэта царква была перанесена сялянамі ў Глыбокае з Беразвечча, і хоць першая дакументальная згадка пра яе адносіцца да 1658 года, па яго меркаванню царква павінна была існаваць у Глыбокім ужо значна раней.
15 студзеня 1940 года ўтвораны Глыбоцкі раён, які стаў адміністрацыйнай адзінкай Вілейскай вобласці. Тэрыторыі раёна склала 592 кв.км. і ўключала гарадскі і 10 сельскіх Саветаў. Агульная колькасць двароў – 7 440, насельніцтва – 37 740 жыхароў (у т.л. Глыбокае – 9 650 чалавек, жылых пабудоў – 1 124).
Першым старшынёй райвыканкама выбраны Павел Антонавіч Куксёнак. Глыбоцкі РК КПБ узначаліў Васіль Трафімавіч Аніськавец, другі сакратар – Міхаіл Дзмітрыевіч Малыгін, трэці – Аляксандр Барысавіч Чычылейчык.
З 12 лютага 1940 года пачалі арганізоўваць сельскія Саветы. Старшынёй гарсавета зацверджана кандыдатура Рамана Ануфрыевіча Варатынскага. З 9 красавіка 1940 года паступова зацвярджаліся старшыні сельскіх Саветаў.
Па стану на 1940 год у Глыбоцкім раёне працавалі 3 млыны, торфазавод, 2 цагельныя прадпрыемствы. У горадзе дзейнічаў млын, смалярня, мылаварны і гарбарны заводы, швейная і шавецкая арцелі, 2 электрастанцыі, цукерачная фабрыка, хлебапякарня, мясакамбінат.