Чарнобыль - наша боль
Ёсць на зямлі падзеі, якія цалкам мяняюць жыццё людзей. Да ліку такіх падзей адносіцца Чарнобыльская катастрофа.
26 красавіка 1986 года стала паваротным днём у жыцці тысяч беларускіх сем’яў. З выбуху на чацвёртым энергаблоку Чарнобыльскай атамнай электрастанцыі распачалася найвялікшая тэхнагенная катастрофа ў гісторыі чалавецтва, асноўны цяжар якой адчула на сабе менавіта наша краіна. Разбурэнне рэактара прывяло да выкіду ў паветра велізарнай колькасці радыёактыўных рэчываў, якія патокамі паветра сталі хутка распаўсюджвацца, забрудзіўшы значную тэрыторыю Беларусі. У выніку, з сельскагаспадарчага абароту былі выведзены мільёны гектараў зямлі, вакол ЧАЭС створана 30-кіламетровая зона адчужэння, поўнасцю адселена насельніцтва соцень населеных пунктаў.
Вынікі аварыі былі б значна большымі, калі б не самаадданая праца тысяч ліквідатараў гэтай катастрофы. Добрасумленна неслі службу хімікі і інжынеры, фінансісты і кадравікі, юрысты і сувязісты, пажарныя, урачы, будаўнікі і многія іншыя. Гэта звычайныя людзі, якія добра рабілі сваю працу і ўносілі ўклад у агульную справу. Сярод такіх людзей быў і наш зямляк - Канапелька Мікалай Мікалаевіч, які праходзіў тэрміновую службу ў арміі ў 1985-1987 гг. У маі 1986 года іх частка з в. Заслонава Лепельскага раёна Віцебскай вобласці была прыкамандзіравана да рамонтнага батальёна ў в. Рудакоў Хойніцкага раёна Гомельскай вобласці.
Тут месціліся аператыўная група па каардынацыі дзеянняў ліквідацыі наступстваў аварыі і медсанбат. Мікалай сказаў, што людзям не паведамілі прычыну перадыслакацыі часткі. Пра аварыю стала вядома толькі па прыбыцці на месца. Частка размясцілася ў палатачным гарадку побач з вёскай, задача - забеспячэнне сувязі. Спачатку ніхто не разумеў усю сур'ёзнасць катастрофы - бо радыяцыі не відаць. З ахоўных сродкаў выдавалі толькі рэспіратары, якія мяняліся раз у суткі. Таксама было забаронена піць сырую ваду з калодзежаў і мясцовых крыніц. Працаваць было страшна - напружвала пустата адселеных вёсак. Чалавек прызвычайваецца да ўсяго - звыкліся і з гэтым. Кожны дзень сувязісты выконвалі сваю работу: рамантавалі кабель, правяралі тэлефонныя апараты, абслугоўвалі лініі сувязі. У лістападзе 1987 года Мікалай быў звольнены ў запас пасля заканчэння тэрміну службы, прыехаў у Глыбокае, дзе атрымаў кватэру. Зараз ён працуе ў ААТ «Глыбоцкі малочна-кансервавы камбінат» слесарам-сантэхнікам, жыве звычайным жыццём і часам успамінае падзеі тых гадоў.
Прайшло 36 год, але гэта дата прымушае нас у мітусні паўсядзённага жыцця спыніцца і задумацца...