Саюз Савецкіх Сацыялістычных Рэспублік... Савецкая дзяржава праіснавала сем дзесяцігоддзяў і знікла ў вірах гісторыі.
З цяперашняга пакалення нехта большую частку жыцця пражыў па запаветах Леніна, хтосьці ўжо цьмяна ўспамінае, як у дзяцінстве купляў у прадмагах напітак "Бураціна" за 30 капеек і пламбір за 20. А хтосьці ведае пра краіну Саветаў толькі са старых мастацкіх фільмаў і ўспамінаў сваіх бацькоў.
Выстава "Мой адрас - Савецкі Саюз" - унікальная магчымасць успомніць мінулае або даведацца пра нешта новае. Чакаем вас!
Гэта зараз Інтэрнэт злучае краіны і кантыненты: за кароткі прамежак часу мы можам звязацца з блізкім нам чалавекам, які жыве за тысячы кіламетраў. А зусім нядаўна павіншаваць са святамі і падзяліцца цёплымі пажаданнямі людзям дапамагалі паштоўкі, якія яны адпраўлялі адзін аднаму.
У савецкі час было папулярным радаваць родных і сяброў віншаваннямі на святочнай паштовай картачцы. Менавіта такія экспанаты мы вырашылі прадставіць у рамках віртуальнай выставы «Старая паштоўка з навагоднім настроем».
Традыцыя адпраўляць навагоднія паштоўкі бярэ свой пачатак у ХІХ ст. Гэты звычай прыйшоў да нас з Англіі. У 1843 годзе англічанін Генры Коўл адправіў сваім сябрам першую калядную паштоўку. Паступова гэтая ідэя стала папулярнай па ўсёй Еўропе, а ў далейшым змагла заваяваць увесь свет. У Расійскай імперыі першая падобная картка была надрукаваная ў 1901 годзе, яе аўтарам лічыцца мастак Мікалай Каразіна. На віншавальных паштоўках пачатку ХХ стагоддзя малявалі заснежаныя яловыя лясы, цэрквы, навагодні сямейны побыт, катанне на каньках і санках.
У першыя гады існавання СССР, на нядоўгі перыяд з сярэдзіны 1920-х гг. да сярэдзіны 1930-х гг., святкаванне Калядаў і Новага года было забаронена, у сувязі з чым, спынілася і традыцыя абмену паштоўкамі. Другое жыццё гэты звычай атрымаў ужо падчас Вялікай Айчыннай вайны: ў 1942 годзе быў пачаты выпуск віншавальных картак гераічнай тэматыкі.
Масавы выпуск навагодніх паштовак аднавіўся ў 1953 годзе, а сапраўдны росквіт прыйшоўся на 1960-1970-я гады. Сюжэты для іх выбіраліся, як правіла, простыя: Дзед Мароз са Снягуркай, казачныя персанажы, дзеці катаюцца на санках, лепяць снежную бабу, водзяць карагод вакол елкі. Адлюстроўваліся і поспехі савецкай краіны: пакарэне космасу, асваенне паўночных рэгіёнаў, развіццё навукі і тэхнікі…
Яны засталіся задаволеныя пасля сустрэчы з дыназаўрамі. А Вы?
Не згубіце свой шанец дакрануцца да свету таямнічага і нязведанага ...
1980-я ўвайшлі ў гісторыю як перыяд перабудовы, свабоды слова і галоснасці. З пазіцыі сённяшняга дня ёсць разнастайныя меркаванні наконт так званага “савецкага перыяду”. Прыярытэты раставіць час… Але для кагосьці гэта безклапотнае дзяцінства, пара шчаслівай маладосці, сталасці… Для некага, 80-я – гэта узлёт па кар’ернай лесвіцы, гэта знакавыя падзеі, прыёмныя знаёмствы і сустрэчы.
У кожнага рэгіёна свая гісторыя, свая адметнасць. Давайце ўзгадаем пра Глыбоччыну перыяду “нашых 80-х”.
Распачаўся новы навучальны год, і дзеці зноў селі за школьныя парты, каб спазнаць шмат новага і нязведанага.
Прыемна адзначыць, што музейныя залы таксама запоўнены маленькімі дапытлівымі наведвальнікамі. У першую чаргу мы працуем для іх: каб падрастаючае пакаленне магло ўсвядоміць, што гісторыя іх роднага краю - гэта частка іх саміх. Тады, ужо ў сталым узросце, сіла прыцягальнасці малой радзімы будзе клікаць іх з розных дарог і раздарожжаў у Глыбокае.
Нашым маленькім наведвальнікам мы прапануем розныя забаўляльныя праграмы, заняткі, гульні. Мы хочам паказаць, што музей – гэта не сумныя расказы і доўгія экскурсіі, музей – гэта цікава, весела і запамінальна.
Верасень 2018 года наш калектыў распачынае кантактна-гульнявой выставай “Планета дыназаўраў”. Гэта выстава падарожнічае па Беларусі ўжо каторы год, і ў кожным горадзе яна была сапраўдным святам для малечы! Муляжы дыназаўраў выкананы жыхаром горада Бярозы Брэсцкай вобласці Валерыем Пятровічам Найбічам. Два гады спатрэбілася майстру каб стварыць “сапраўдных дыназаўраў”. “Сапраўдных” – таму што, іх можна пакарміць, пагуляць з імі, пакатацца на іх… На выставе можна будзе паўдзельнічаць у археалагічных раскопках, скласці вялікі пазл і паляваць на дыназаўраў…
Час знаходжання на выставе не абмежаваны! Працаваць яна будзе ў танцавальнай зале Гарадскога Дома культуры (вул. Камуністычная, 10) з 14 верасня па 14 кастрычніка з 10.00 да 19.00 без перапынку на абед і выхадных.
Кошт уваходнага білета: дарослы – 5 руб. 50 кап.
дзіцячы – 4 руб. 50 кап.
група (дзеці) – 3 руб. 50 кап.
Падарыце свайму дзіцяці свята і правядзіце сямейную вольную гадзіну з карысцю!
Хутка ў Цэнтры традыцыйнай культуры і народнай творчасці адкрываецца унікальная экспазіцыя. З незвычайнай выставай «Атлантыда. Мігатлівыя скарбы Йонагуні» у наш горад прыбудуць фантастычныя японскія Атланты. Выстава - гэта аўтарскі праект прадстаўніка Цэнтра культуры і спорту Японіі «Дзэнрын канкэй» («Доросуседства») у краінах СНД, даследчыка японскай культуры - Уладзіслава Асака. На ёй будуць прадстаўлены экспанаты, прывезеныя з Японіі, Інданэзіі, Папуа-Новай Гвінеі, Гватэмалы і Шры-Ланка.
Атлантыда фігуруе ў многіх легендах і ў эпасе амаль усіх краін: менавіта з гэтай цывілізацыяй звязаны паданні аб зніклай зямлі, эпас Англіі і Ірландыі. Назва паходзіць ад імя Атлант, у старажытнагрэцкай міфалогіі так звалі тытана, брата Праметэя. Пра гэты востраў-дзяржаву пісалі свае працы старажытныя філосафы Платон, Герадот і Прокл. У іх распавядаецца пра паходжанне атлантаў і пра супраціўленне свабодных Афін ваяўнічай Атлантыдзе. Платон ў сваіх рукапісах распавядае нам казку пра Пасейдона і яго каханую - смяротную дзяўчыну Клейто. Дзесяць іх сыноў-напаўбагоў і сталі родапачынальнікамі атлантаў. Старэйшага брата клікалі Атлант, у гонар яго быў названы легендарны востраў. Часткі старажытнай культуры магчымых Атлантаў ужо знойдзеныя ў розных кутках зямнога шара.
У 2018 годзе святкаванне Дня абаронцы Айчыны стала юбілейным. Менавіта ў гэты дзень споўнілася 100 гадоў Узброеным Сілам Рэспублікі Беларусь, паколькі 23 лютага 1918 года пачаўся масавы запіс добраахвотнікаў у атрады Чырвонай Арміі, якія ствараліся згодна з дэкрэтам СНК РСФСР «Аб Рабоча-сялянскай Чырвонай арміі».
У сувязі з гэтай падзеяй у Гарадскім Доме культуры ў рамках правядзення ўрачыстага мерапрыемства працавала музейная выстава «Айчыне служым!". На ёй дэманстраваліся музейныя прадметы, звязаныя з бытам савецкіх салдат і афіцэраў. У першую чаргу гэта ваенная форма - шынялі, кіцелі і фуражкі 1970-80-х гадоў. Дэманстраваліся на выставе і шматлікія ўзнагароды, якімі заахвочваліся воіны савецкай арміі. Сярод іх былі прадстаўлены юбілейныя медалі, прысвечаныя гэтай падзеі - «30 гадоў Савецкай Арміі і Флоту», «60 гадоў Узброеных Сіл СССР», «70 гадоў Узброеных Сіл СССР», «90 год Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь". Вялікую цікавасць у наведвальнікаў выклікалі фотаздымкі салдат розных гадоў. Тут і саракавыя гады, на якіх зняты салдаты, перад адпраўленнем на фронт, і радасныя твары ў Дзень Перамогі, і фотаздымкі салдат і афіцэраў у пасляваенны час. На выставе гучалі вядомыя вайсковыя песні, якія стваралі святочную атмасферу.
У верасні 1939 года тэрыторыя сучаснага Глыбоцкага раёна ўвайшла ў склад БССР. 15 студзеня 1940 года Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР “Аб стварэнні раёнаў у Баранавіцкай, Беластоцкай, Брэсцкай, Вілейскай і Пінскай абласцях Беларускай ССР” былі ўтвораны Глыбоцкі і Пліскі раёны, як адміністрацыйныя адзінкі Вілейскай вобласці.
Тэрыторыю Глыбоцкага раёна (592 кв. км.) склала былая воласць Глыбоцкая і частка Залескай воласці Дзісненскага павета. Насельніцтва раёна ў 1940 годзе налічвала 35099 чалавек (у горадзе пражывала 9650 чалавек).
Адначасова з раённым дзяленнем праводзілася работа па арганізацыі сельскіх саветаў як тэрытарыяльных адзінак, пры гэтым улічваліся межы землекарыстання, што было прадугледжана рашэннем Бюро ЦК КП(б)Б “Аб арганізацыі сельсаветаў у раёнах заходніх абласцей БССР” ад 29 студзеня 1940 года. Напрыклад, у склад Пліскага раёна ўвайшлі 18 сельскіх саветаў: Верацейскі, Валодзькаўскі, Галубіцкі, Драбаўшчынскі, Зашчэсленскі, Каралевіцкі, Кукроўскі, Кульгайскі, Лужкаўскі, Міцькаўскі, Асінаўскі, Востраўскі, Пліскі, Празароцкі, Прошкаўскі, Свільскі, Стральцоўскі, Вуглоўскі.
З 13 лістапада па 15 снежня 2017 года ў музеі працавала выстава “Вяртанне забытых кніг”, на якой экспанаваліся друкаваныя выданні з уласных фондаў. Увазе наведвальнікаў былі прадстаўленыя кнігі, часопісы і газеты розных гістарычных эпох, прычым большасць з іх выкарыстоўваліся менавіта жыхарамі Глыбоччыны. Гэта шматлікія падручнікі для школ і навучальных устаноў, мастацкія творы часоў Расійскай імперыі і Польскай Рэспублікі, кулінарныя кнігі пачатку ХХ стагоддзя, самая розная рэлігійная літаратура (малітоўнікі, царкоўна-народныя календары, спеўнікі), перыядычныя выданні на рускай, польскай, яўрэйскай і беларускай мовах. Былі на выставе і сапраўдныя рарытэты. Гэта – прыжыццёвыя выданні “Гісторыя беларускай (крыўскай) кнігі” Вацлава Ластоўскага і “Знахар” Тадэвуша Даленга-Мастовіча.