Больш за шэсць стагоддзяў на Беларусі жывуць татары. Яны з'явіліся на тэрыторыі ВКЛ яшчэ ў часы князя Вітаўта. Ужо ў XVI стагоддзі татары жылі ў Ашмянскім павеце Віленскага ваяводства, а значыць на тэрыторыі сучаснай Глыбоччыны. Гістарычныя дакументы не падаюць звестак пра пражыванне іх у Глыбокім да 2-й паловы XIX стагоддзя. Верагодна, татарская калонія з'явілася тут толькі пасля 1850-х гадоў.
Жылі татары ў Глыбокім, у асноўным, на вуліцы, якая пазней атрымала назву Татарскай, а таксама ў навакольных вёсках (Мядзвёдкі, Ракаўцы, Абруб-Беразвецкі). Асноўным заняткам татараў, якія жылі на Беларусі, было агародніцтва, рамізніцтва, дубленне скур (гарбарства), выраб саф’яну, а ў сельскай мясцовасці – земляробства і жывёлагадоўля. Асноўны занятак глыбоцкіх татараў – гарбарства. У Глыбокім яны мелі ўласныя гарбарні або працавалі ў майстэрнях гарбароў-яўрэяў. Размяшчаліся майстэрні на вуліцах Дуброва, Кракаўская і Віленская, дзе майстры-татары апрацоўвалі скуры, з якіх потым шылі зімовае адзенне. Да канца XIX стагоддзя ў Глыбокім было 16 гарбарных майстэрняў.
Да 1914 года глыбоцкія татары належалі да абшчыны ў Відзах, а пасля Першай сусветнай вайны - да докшыцкай мусульманскай абшчыны. У 1931 годзе глыбоцкімі татарамі быў пабудаваны ўласны малітоўны дом на зямлі, якую падараваў Аляксандр Канапацкі. Пры яго будаўніцтве на вуліцы Татарскай (сучасная вул. Школьная), былі выкарыстаны бярвенні былой гаспадарчай пабудовы з вёскі Хоцькі. Гэта быў драўляны прамавугольны зруб, накрыты гонтавым дахам. На вулічным фасадзе меўся невялікі ганак на 4 слупах, накрыты дахам, і з мусульманскім паўмесяцам на шчыце. На бакавых фасадах было па два акны, і чатыры - на вулічным фасадзе.