Сапраўднае імя - Аляксей Рыгоравіч Рэдзька. Пісьменнік, палітычны дзеяч.
Нарадзіўся ў 1910 годзе ў вёсцы Каралевічы Дзісенскага павета Віленскай губерні. Пасля таго, як скончыў вясковую школу, займаўся самаадукацыяй. Рана пачаў прымаць удзел у рэвалюцыйнай барацьбе. У 1933 годзе быў удзельнікам I нелегальнага з'езду заходнебеларускіх пісьменнікаў, адзін з ініцыятараў стварэння літаратурнага фронту сялянска-рабочых пісьменнікаў Заходняй Беларусі.
Друкавацца пачаў у 1928 годзе ў прагрэсіўнай газеце “Доля працы”. У 1933 годзе апублікаваны яго першы верш “Беларусь”. У сваім вершы "Мы" малады паэт сцвярджаў: "Натхненне нашае ў змаганні за шчасце новага жыцця". У 1934 годзе працаваў у часопісе "Літаратурная старонка", які быў легальным камуністычным выданнем у Вільні і вакол яго гуртаваліся рэвалюцыйна настроеныя літаратары. У гэтым выданні надрукавана "Дэкларацыя трупы паэтаў да ўcix пісьменнікаў Заходняй Беларусі". У групу пісьменніка, якія падпісалі дэкларацыю, уваходзіў і Алексей Рэдзька, за што неўзабаве і быў арыштаваны польскай уладай i асуджаны. Два з паловай гады ён правёў у Віленскай турме на Лукішках. Палітвязні выдавалі рукапісны часопіс «Краты», дзе Дубровіч змяшчаў свае творы пад псеўданімамі Макар і Мікіта. Пасля судовага працэсу ў 1936 г. выйшаў на свабоду, фактычна адбыўшы пакаранне да суда. У 1936-39 г. друкуецца пад псеўданімам А.Дубровіч у заходнебеларускіх перыядычных выданнях "Беларускі летапіс" і "Калоссе". Яго вершы мелі выразную сацыяльную афарбоўку, клікалі да вызвалення роднага краю з-пад уціску. Максім Танк, які быў рэдактарам літаратурнага аддзела "Беларускага летапісу", вылучаў вершы А.Дубровіча як досыць яркія i арыгінальныя.
Беларускі акцёр, рэжысёр, тэатральны дзеяч, стваральнік нацыянальнага прафесійнага тэатра.
Нарадзіўся 10 жніўня (22 жніўня) 1861 года ў маёнтку Палевачы Празароцкай воласці ў сям’і дробнага шляхціца. Скончыў Рыжскае землямернае вучылішча, вучыўся ў прыватнай драматычнай студыі ў Вільні. Працаваў у родных мясцінах каморнікам. У 1907 годзе ў сваёй сядзібе ў Палівачах (каля Празарокаў) заснаваў самадзейны тэатр, дзе спачатку прымалі ўдзел яго сваякі. Тэатр даваў канцэрты і спектаклі ў навакольных вёсках. Вывучаў беларускія песні, танцы, народнае адзенне.
У Вільні 12 лютага 1910 года тэатр Буйніцкага прыняў удзел у прадстаўленні, якое ўвайшло ў гісторыю пад назвай «Першая беларуская вечарынка ў Вільні». Выступленне танцавальнай трупы Буйніцкага мела на гэтай вечарыне каласальны поспех. З гэтага часу трупа стала прафесійнай і атрымала назву «Першая беларуская трупа» або «Тэатр Ігната Буйніцкага». У 1910 - 1913 гг. тэатр гастраляваў па Беларусі (Мінск, Слуцк, Полацк), двойчы выступаў у Пецярбургу, а таксама ў Варшаве.
Нарадзіўся 27 снежня 1925 года ў невялічкай літоўскай вёсачцы Рыпайчай (літ. Ripaičiai) Уценскага раёна ў сялянскай сям’і. На другую палову дзяцінства Юозаса прыпала вайна. Яна пачалася, калі хлопчыку споўнілася 14 год. Пасля вайны, атрымаўшы школьны атэстат, ён паступае ў сельскагаспадарчы тэхнікум. Моцны атэістычны ўціск ў савецкай Літве перашкодзіў юнаку завершыць вучобу. Дыплом агранома ён не атрымаў: “Выкінулі мяне з тэхнікума за веру”. Але з гэтага часу ў душы засталася незвычайная любоў да роднай прыроды.
Савецкі партыйны дзеяч.
Нарадзіўся 1 чэрвеня 1886 года ў г. Глыбокае Віцебскай губерні -- 16.2.1957, Масква), партыйны дзеяч.
Пісьменнік, журналіст.
Нарадзіўся 10 жніўня 1898 года ў маёнтку Акунёва.
Бацька Тадэвуша — Стэфан, арандаваў маёнтак, дзе вёў узорную гаспадарку, якая лічылася адной з лепшых у акрузе. Пазней сям'я перабралася ў Глыбокае. Глыбоцкі дом Мастовічаў быў на вуліцы Кракаўскай (цяпер дом № 2 па вул. Савецкай).
Пачатковую адукацыю атрымаў дома, потым вучыўся ў Віленскай гімназіі, якую скончыў у 1915 годзе. У час вучобы ў гімназіі ўдзельнічаў у нелегальных патрыятычных арганізацыях. У час вучобы ў Кіеўскім універсітэце быў членам польскай ваеннай арганізацыі. У час Грамадзянскай вайны, у 1919 годзе Т. Даленга-Мастовіч дабраахвотнікам пайшоў у польскую армію, дзе служыў да 1922 года. З 1922 жыў у Варшаве, у 1922-1926 гг. супрацоўнік, а потым рэдактар газеты «Rzecz Pospolita», займаўся літаратурнай творчасцю. Ужо ў пачатку 1925 годзе на старонках гэтай газеты з'яўляюцца артыкулы і фельетоны, падпісаныя псеўданімам "Т.М." У тым жа 1925 годзе з'яўляюцца і першыя апавяданні. У 1926 годзе пісаў пад новым псеўданімам – Далэнга.
Беларускі мастак, скульптар, этнограф, археолаг, педагог. Адзін з заснавальнікаў беларускага нацыянальнага гістарычнага жывапісу.
Нарадзіўся 1 кастрычніка 1888 года ў засценку Пунькі ў сям’і збяднелага шляхціца – арандатара. У два гады застаўся без бацькі, яго і пяцёра братоў выхоўвала маці Юзэфа, неўзабаве сям’я засталася без зямлі і дома. Вучыўся ў прыватнай настаўніцы, пасля скончыў Віленскую школу малявання (1908). У 1910 – 1914 гг. служыў у арміі, дзе скончыў фельчарскія курсы, у 1-ю сусветную вайну – на Заходнім фронце. Пасля звальнення з арміі з-за стану здароўя жыў у сваякоў на Дзісеншчыне ў фальварку Лявонаўка каля в. Германавічы, пасылаў у «Нашу Ніву» артыкулы пра клопаты хлебаробаў-землякоў.
У 1919 годзе працаваў у Беларускім літаратурна-выдавецкім аддзеле пры Камісарыяце асветы БССР. У 1919 – 1920 гг. у Мінску: мастак-дэкаратар у «Беларускай хатцы», Беларускім дзяржаўным тэатры; у 1919 годзе арганізаваў культурна-асветніцкае таварыства «Заранка», якое адкрывала школы, аматарскі тэатр, бібліятэку; выкладаў малюнак у беларускай гімназіі і жаночай прагімназіі, супрацоўнічаў з літаратурнымі выдавецтвамі як ілюстратар.
Беларускі грамадска-палітычны і культурны дзеяч.
Нарадзіўся 27 сакавіка (згодна з іншымі звесткамі 26 красавіка) 1891 года ў мястэчку Глыбокае Дзісенскага павета Віленскай губерні ў сям'і збяднелых шляхцічаў. Бацька і дзед Клаўдзія Сцяпанавіча былі прафесійнымі будаўнікамі.
Пачатковую адукацыю ён атрымаў дома, а затым, пераехаўшы ў Вільню, паступіў у рэальнае вучылішча, дзе паглыблена вывучаў прыродазнаўчыя і фізіка-матэматычныя дысцыпліны. Пасля заканчэння вучылішча ў 1912 годзе Дуж-Душэўскі працягнуў навучанне ў Пецярбургскім горным інстытуце. У час вучобы ў сталіцы Расійскай Імперыі Клаўдзій Сцяпанавіч праявіў сябе як выдатны грамадскі і культурны дзеяч. Ён з'яўляўся членам Беларускага навукова-літаратурнага гуртка, вывучаў пытанні аховы гістарычных помнікаў, сумесна з членамі гуртка выдаваў часопіс "Раніца". Спрабаваў сябе і ў тэатральнай дзейнасці – у студэнцкай пастаноўцы купалаўскай “Паўлінкі” бліскуча выканаў ролю Сцяпана Крыніцкага.
Пасля лютаўскай рэвалюцыі 1917 года Клаўдзій Дуж-Душэўскі актыўна займаецца палітыкай. Ён уступае ў Беларускую сацыялістычную грамаду (БСГ), а з чэрвеня 1917 года ўваходзіць у яе прэзідыум. У 1918 годзе працуе загадчыкам аддзела Беларускага нацыянальнага камісарыята.
Савецкі дзяржаўны і партыйны дзеяч.
Нарадзіўся 1 чэрвеня 1897 года ў мястэчку Глыбокае Дзісненскага павета Віленскай губерні ў мяшчанскай сям'і. Па іншых звестак нарадзіўся ў 1895 годзе ў вёсцы Мосар.
Скончыў з залатым медалём Смаленскую класічную гімназію (1916), дзе ўдзельнічаў у працы падпольных рэвалюцыйных кружкоў. Вучыўся ў Маскоўскім універсітэце на медыцынскім факультэце, выбыў 2 кастрычніка 1917 года для паступлення ў войска. Член РСДРП(б) з красавіка 1916 года.
Беларускі грамадска-палітычны дзеяч, кампазітар.
Нарадзіўся 12 лютага 1900 года ў ваколіцах Глыбокага, яго бацькі жылі ў в. Волкаўшчына. Па іншай версіі ён нарадзіўся ў м. Ваўкалата (Докшыцкі р-н, Віцебская вобл.), па трэцяй - в. Ваўкалатка (Вілейскі р-н, Мінская вобл.). У бацькі Язэпа і маці Магдалены было сямёра дзяцей: Баляслаў, Юльян, Ядвіга, Леанарда, Люцыя, Марыя і Павел.
Скончыў народную школу ў Браславе, затым гімназію (як мяркуецца, у Петраградзе). У пачатку 1920-х гг. прыехаў у Вільню, пражываў на вуліцы Шкаплернай у доме №25. Браў актыўны ўдзел у грамадска-палітычным і культурным жыцці Заходняй Беларусі, узначальваў ЦК Беларускай хрысціянска-дэмакратычнай партыі (БХД). 
Быў асабіста знаёмы з Язэпам Драздовічам, пра што сведчыць дароўны запіс мастака ў падоранай Паўлу Карузу кнізе "Пабрацімы і вялікая шышка". З 1924 па 1926 год - вольны студэнт факультэта сацыялогіі і эканомікі Універсітэта Стэфана Баторыя ў Вільні. У 1928 годзе скончыў тэарэтычны факультэт Віленскай кансерваторыі па класе тэорыі і кампазіцыі. У гэты ж час наведваў заняткі ў Варшаўскай кансерваторыі.
Паходзіў з лініі Корсакаў Глыбоцкіх, якая вядома з канца XV ст. была заснавана Багданам Астаф’евічам Карсаковічам. Быў сынам Льва і Марыянны Падпіпенты, дзедзічам Глыбокага, Перадолаў, Ластавічаў, Свілы і Беразвечча ў Полацкім ваяводстве. Ваяваў у 1610 годзе пад Смаленскам, удзельнічаў у паходзе Уладыслава IV на Маскву. Ва ўзнагароду атрымаў у 1623 годзе дзісненскае староства, у тым самым годзе набыў каралеўскі консэнс на выкуп курылаўскага староства ад Сапегі, а ў 1623 годзе філіпаўскага староства ад Марштына. Гэтым староствам валодаў да 1631 года. У 1626 годзе за вайсковыя заслугі атрымаў маёнтак Антанова ў Мазырскім павеце. У 1633 годзе ў часе вайны за Смаленск арганізаваў за ўласны кошт жаўнераў і бараніў на чале іх дзісненскі замак. Уладыслаў IV дасылаў яму з абозу пад Смаленскам лісты і ўніверсалы пра дапамогу жаўнерамі, правіянтам і амуніцыяй. Каля 1632 года атрымаў староства радомльскае ў Мсціслаўскім ваяводстве, а каля 1634 года стаў старастам мсціслаўскім і першым ланд-войтам Мсціслава. На сейме 1638 года атрымаў зварот грошаў, выдадзеных на жаўнераў у абароне Дзісны. 2 ліпеня 1639 года атрымаў Мсціслаўскае ваяводства.