З 28.06 па 02.07.1944 г. Часткі корпуса, пераадольваючы нязначнае супраціўленне груп прыкрыцця праціўніка, да зыходу дня 2.07.44 г. выйшлі на рубеж: Антаполле, Бартылёўка, Гаравыя, Кісарэўшчына, Устронь, паўночна-усходняя ўскраіна Забор’я, Гнілякі.
Артылерыя сканцэнтравалася ў раёнах: 908-ы артылерыйскі полк - Бартылёўка, Навасёлкі; 759-ы знішчальна-супрацьтанкавы артылерыйскі полк у 17.00 сканцэнтраваўся ў в. Шабаны і ў 18.00 атрымаў задачу дзейнічаць у складзе 344-й стралковай дывізіі. У 19.00 - на маршы ў раён в. Шчарбы.
118-ы механізаваны полк і 682-ы артылерыйскі полк на 16.00 з раёна Кшэвічы, Стажыца, мяняе баявы парадак у раён Гнілякі, Мацясы.
377-ы цяжкі самаходна-артылерыйскі полк дзейнічае ў перадавых атрадах 235-й стралковай дывізіі.
1224-ы гвардзейскі артылерыйскі полк - засяродзіўся ў раёне Вострава ля воз. Мылічына.
03.07.1944 г. Часткі корпуса працягвалі праследаваць праціўніка і да зыходу дня выйшлі на рубеж: Пятровічы, Белькі, Трумпічы, Манеўшчызна, Васілеўшчызна.
(матэрыял падрыхтаваны на падставе “Журнала баявых дзеянняў штаба артылерыі 60 стралковага корпуса”)
2 ліпеня 1944 года. 729 стралковы полк 145 стралковай дывізіі атрымаў загад на праследванне адыходзячага праціўніка.
Праціўнік, прыкрываючыся невялікімі ар'ергардамі, адступаў у кірунку Глыбокага. У 21.00 полк выступіў з раёна сканцэнтравання і здзейсніў марш на 30 км у раён в. Міхалі і з маршу ўступіў у бой з ар'ергардам праціўніка ў раёне Нядведкі - Жукі. Рашучым наступленнем праціўнік быў выбіты з населеных пунктаў і бязладна адступаў. Замацаваўся праціўнік у раёне Станулі - Жабінка. Пры гэтым праціўнік страціў да 60 салдат і афіцэраў. У 16.00 батальёны занялі зыходнае становішча для наступлення ў раёне в. Латушкі. У 21.00 праціўнік быў выбіты з раёна Станулі - Жабінка. Полк абыходным манеўрам абышоў мястэчка Глыбокае справа і выйшаў у 7.00 да фальварка Шарабаі 3 ліпеня 1944 года.
(матэрыял падрыхтаваны на падставе “Журнала баявых дзеянняў 145 стралковай дывізіі”)
02.07.1944 Полк, пакінуўшы авангард з трох гарматных батарэй, на аўтамашынах, падтрымліваючы 599-ы стралковы полк, праследуе праціўніка ў заходнім кірунку, рухаючыся па маршруце Вялікае Лядзіна на Глыбокае. Да зыходу дня часткі сустрэлі супраціўленне ў раёне вёскі Перавоз і завязалі бой.
4-я батарэя прамой наводкай вяла агонь па вёсцы Перавоз, рассеяўшы да 20 салдат нямецкай пяхоты, знішчыўшы 1 кулямёт.
03.07.1944 Праціўнік адыходзіць у заходнім кірунку. Нашы часткі, пераадольваючы ўпартае супраціўленне праціўніка, прасоўваюцца наперад. У 10.00 завязалі бой у раёне вёскі Галубічы. Праціўнік прадпрыняў контратаку, да зыходу дня выйшлі ў раён Ластавічы.
4-я батарэя, прамой наводкай, гарматы сяржанта Балыбердина, вяло агонь па контратакуючай пяхоце. Пяхота пры падтрымцы некалькіх артылерыйскіх батарэй, перайшла ў контратаку з самаходкай «Фердынанд». Нямецкая гармата біла адразу, падышоўшы на 200 метраў спынілася, адкрыла беглы агонь. Завязалася артылерыйскі дуэль.
Камандуючы гарматай, камандзір узвода, малодшы лейтэнант Нафенка, камандзір гарматы Балыбердзін, наводчык сяржант Маркаў, уступілі ў няроўны бой. Дуэль скончылася перамогай савецкіх артылерыстаў, «Фердынанд» падпалены. Будучы параненымі, камандзір гарматы, наводчык і камандзір гарматы заставаліся ў страі. Сцякаючы крывёй, загінуў малодшы лейтэнант Нафенка, цяжка паранены наводчык Маркаў і лёгка паранены камандзір гарматы Балыбердзін. Батарэя падбіла адну машыну і знішчыла 20 салдат.
04.07.1944 Праціўнік, моцна мініруючы мясцовасць, аказваючы ўздзеянне на нашы баявыя парадкі, адыходзіць у заходнім кірунку. Нашы часткі з баямі занялі раённы цэнтр Глыбокае і да зыходу дня дасягнулі ст. Варапаева, дзе праціўнік аказаў моцнае супраціўленне.
(матэрыял падрыхтаваны на падставе “Журнала баявых дзеянняў 277-га артылерыйскага палка”)
23 верасня 1943 года савецкія войскі вызвалілі ад нямецкіх захопнікаў першы населены пункт Беларусі - гарадскі пасёлак Камарын, што на Гомельшчыне. Да канца восені гітлераўцы пакінулі Мсціслаў, Крычаў, Гомель і яшчэ некалькі раённых цэнтраў на ўсходзе краіны, але далей прасунуцца нашы войскі ў той час не змаглі. Да вызвалення асноўнай часткі Беларусі заставаліся яшчэ доўгія паўгода.
Рыхтуючыся да маштабнай аперацыі па вызваленні Беларусі, савецкае камандаванне мела патрэбу ў дакладнай і надзейнай інфармацыі аб становішчы спраў на акупаванай тэрыторыі. З гэтай мэтай у савецкім тыле органамі дзяржаўнай бяспекі фармаваліся спецыяльныя дыверсійна-разведвальныя групы, якія затым перапраўляліся праз лінію фронту.
У канцы верасня 1943 года з фронту быў адкліканы будучы камандзір адной з такіх груп - Пётр Мікітавіч Максіменка. Яго кандыдатура ў якасці камандзіра разведгрупы была абраная невыпадкова - да вайны Пётр Мікітавіч узначальваў Глыбоцкі раённы аддзел Наркамата дзяржаўнай бяспекі, а менавіта ў Глыбоцкай акрузе і павінна была дзейнічаць яго разведвальна-дыверсійная група, якая атрымала назву «Паўночныя». Першапачаткова «Паўночныя» налічвалі толькі 8 чалавек: камандзір, два намеснікі, чатыры байцы і радыстка (сярод іх тры беларусы). Падборам кандыдатаў займаўся непасрэдна сам Максіменка. Баявая задача была пастаўлена па трох накірунках: разведка (атрыманне дадзеных аб перамяшчэнні нямецкіх войскаў, іх колькасць і ўзбраенне, выяўленне месцаў размяшчэння складоў), контрразведка (выяўленне варожых агентаў і дыверсантаў) і, нарэшце, правядзенне дыверсій на чыгунцы і іншых аб'ектах, якія мелі істотнае значэнне для акупантаў: электрастанцыі, вузлы сувязі, майстэрні, прамысловыя прадпрыемствы і інш.