Вёска Патупы вядома ў дакументах з 18 стагоддзя. Знаходзілася яна ў маёнтку Новы Удзел і належала роду Корсакаў. На 1795 год у вёсцы было 5 двароў, у якіх пражывала 30 чалавек. На пачатку 20 стагоддзя вёска знаходзілася ў Залескай воласці Дзісенскага павета Віленскай губерні. У ёй пражывала 125 жыхароў, з іх 67 мужчын і 58 жанчын. Вёсцы належала 147 дзесяцін зямлі. С 1921 года деревня Потупы в Залесской гмине Виленского воеводства. Количество жителей к этому времени сократилось до 86 человек. Земельный надел сохранился без изменений -- 148 десятин. С 1940 года деревня в Узреческом с/с Глубокского района Вилейской области.
Вёска Галубчыкі згадваецца яшчэ ў пісьмовых крыніцах канца XVIII ст., таму ўзрост вёскі налічвае ніяк не менш двух стагоддзяў. На той час вёска была ўладаннем знакамітага на Глыбоччыне шляхецкага роду Корсакаў, і належала ім аж да другой паловы XIX ст. Распавядаючы пра Галубчыкі, неабходна ўспомніць і тыя вёскі, якія ў свой час былі сюды сселены: Сідары, Зеляцініна і Папкі. Пэўную інфармацыю пра гэтыя вёскі дае “Царкоўна-прыходскі летапіс Залескай Свята-Пакроўскай царквы Літоўскай епархіі…”. Згодна гэтага дакумента, у 1880 годзе Галубчыкі мелі 6 двароў, Сідары – 9 двароў, Зеляцініна – 7 двароў. Вёску Стары Двор святар у сваім летапісе не ўспамінае, але, магчыма, гэты населены пункт на той час ужо існаваў у якасці фальварка графа Забелы. Прынамсі так ён пазначаны ў першым агульнарасійскім перапісе насельніцтва 1897 года. Гэты перапіс дае цікавыя звесткі і па насельніцтву, і па землях Галубчыкаў, Сідараў, Зеляцініна, Папкоў.
Глыбокае ўпершыню ўзгадваецца пад 1414 годам, як зямля, што належыла Зяновію Братошычу. Ён атрымаў ад вялікага князя Вітаўта дазвол на права валодаць бацькоўскімі маёнткамі (сярод іх упамінаецца Глыбокае). Наступны ўспамін пра Глыбокае ўжо датуецца 1514 годам у Літоўскай метрыцы, дзе адзначаецца што “старец пана Юрия Дисненского... забил человека пана его милости Верхнянца... идучи з торгов з имения пана Юрия з Глубокого...”. Адсюль бачна, што ўжо на пачатак 16 ст. мястэчка было буйным гандлёвым цэнтрам акругі.
Рэвізскія сказкі з’яўляюцца пайменным спісам жыхароў населенага пункта або маёнтка ў Расійскай імперыі XVIII – XIX стагоддзяў. Па сутнасці – гэта агульнадзяржаўны перапіс насельніцтва, які праводзіўся ў мэтах падушнага падаткаабкладання. У іх указваліся імя, імя па бацьку і прозвішча ўладальніка двара, яго ўзрост, а таксама імёны і ўзрост іншых членаў сям’і. Пазначалася і тое, кім яны даводзіліся галаве сям’і. Магла ў рэвізскіх сказках прысутнічаць і інфармацыя іншага кшталту, напрыклад, пра саслоўнае паходжанне ўладальніка двара, альбо пра навучанне членаў яго сям’і. Галоўнай асаблівасцю такіх рэвізій быў іх саслоўны характар – звесткі пра мяшчан, сялян, шляхту і духавенства падаваліся асобна.
Пра касцёл Св. Тройцы ў вёсцы Канстанцінава амаль нідзе ў сучаснай гістарычнай і краязнаўчай літаратуры не згадваецца. Ён быў разбураны 2 ліпеня 1962 года, па прычыне недахопу матэрыялу для будаўніцтва дома культуры ў Дунілавічах. Крыху інфармацыі пра гэты касцёл можна знайсці ў польскім выданні: W. Zawadzki "Wspomnienie z zycia ks. Franciszka Rogala-Zawadzkiego (1829-1915) Ostatniego zakonnika wilenskiej djecezji ze starej generacji" Гэта віленскае выданне 1924 года прысвечана ксяндзу Францішку Завадскаму, удзельніку паўстання 1863 года. Ён, па запрашэнні Тэрэзы Акушка, 25 гадоў адслужыў у філіяльным касцёле Канстанцінава.
Гістарычна Канстанцінава - гэта двор з касцёлам над рэчкай Мардва. Драўляны храм пад назвай Святой Тройцы фундаваны ў 1768 годзе Янінай Акушка, а 1 кастрычніка 1769 года асвечаны біскупам Т. Тавянскім. З 1799 года ён з’яўляўся філіяльным храмам удзельскай парафіі, што пацвярджаюць «Материалы для географии и статистики России, собранные офицерами генерального штаба…». У выданні 1861 года пазначана наступнае: «Удзельский, ордена францисканцев монастырь, при коем находится костёл (каменные) с оградою, основаны в 1642 году, к нему принадлежит деревянный костёл в м. Константинове». З 1917 года храм набывае статус парафіяльнага, а святаром тут працуе Францішак Аляшкевіч.
3 даўніх часоў вёска Чарневічы мела свой праваслаўны храм. У сярэдзіне ХVI стагоддзя, як сведчаць архіўныя дакументы, вёска была "пана Война, а в ней храм Николы Чудотворца". У XIX ст. дзейнічала тут царква Прасвятой Багародзіцы. Драўляны будынак царквы меў даволі просты выгляд: круглая па форме без знешніх і ўнутраных упрыгожванняў, алтар "грубой, топорной работы" не больш двух метраў квадратных, а ўваходныя дзверы настолькі вузкія, што ўвайсці ў царкву можна было толькі бокам і схіліўшыся. У такім выглядзе ўбачыў царкву праасвяшчэнны Іосіф, які ў 1872 годзе праездам па рэвізіі спыніўся на адпачынак у Чарневічах. Агледзеўшы царкву, ён заўважыў: "Однако церковь-то у вас куда как плоха". У адказ айцец Веніямін, настаяцель гэтай царквы, папрасіў аказаць дапамогу ў пабудове новага храма. Акт аб крытычным стане царквы быў дасланы губернатару. Той, выслухаўшы думку праасвяшчэннага Іосіфа, аднёс пытанне аб будаўніцтве новай царквы ў Чарневічах да разраду першасных. Па яго загаду быў складзены план і распрацаваны каштарыс на 16 тысяч рублёў. На жаль, будаўніцтва новай царквы ў Чарневічах на гэтым і скончылася.
У наступным годзе Глыбокае будзе адзначаць свой юбілей. Першая летапісная згадка пра наш горад звязана з прадстаўнікамі шляхецкага роду Деспат-Зяновічаў. Менавіта прадстаўнікі гэтага роду ў 15-16 ст. валодалі вялікімі зямельнымі надзеламі, у тым ліку і паўднёва-заходняй часткай нашага горада.
Паходжанне роду звязана з сербскімі або малдаўскімі дэспатамі (намеснікамі правінцый), якія пасля турэцкага нашэсця ў канцы 15 ст. перабраліся ў Вялікае княства Літоўскае. Версія пра сербскае паходжанне Зяновічаў мае пацверджанне ў шматлікіх гербоўніках. Так, у кнізе “Гербы рыцарства польскага”, што выйшла ў 1584 годзе сцвярджаецца, што пачынальнікам роду быў сербскі рыцар. Аўтар кнігі не падае імя рыцара, а таксама не указвае на пэўную мясцовасць у Сербіі, адкуль ён прыбыў на Літву. Магчыма, размова ідзе пра князя Братошу (Братшу), які ўпершыню згадваецца ў 1387 годзе пры двары полацкага князя Андрэя Альгердавіча. А ўжо ў 1389-1404 гг. ён займае пасаду пры двары вялікага князя Літоўскага Вітаўта.
Іншыя ж гербоўнікі ўказваюць на тое, што Зяновічы прыйшлі з малдаўскай зямлі пасля нашэсця на Бесарабію Тамерлана (1395 г). Пацверджаннем дадзенай версіі з’яўляюцца і геаграфічныя назвы, што сустракаюцца ў Малдавіі – Братушані ці Братошаны, а таксама даволі распаўсюджанае малдаўскае прозвішча – Братушыны.
Ля сцяны глыбоцкага касцёла выяўлена цікавая знаходка. Рабочыя, што ўстанаўлівалі слупы лініі электраперадач, знайшлі падземную схованку. На глыбіні каля метра іх бур наткнуўся на цвёрды прадмет, які аказаўся звонам. Мяркуючы па надпісу, адліты ён быў у 1882 годзе варшаўскім майстрам А.Звалінскім. Звон у добрым стане, нягледзячы на тое, што шмат гадоў праляжаў у зямлі. Калі ён быў зняты са званіцы і закапаны ля касцельнай сцяны застаецца загадкай. Магчыма гэта было зроблена падчас Першай сусветнай вайны, бо Глыбокае на той час знаходзілася ў некалькіх кіламетрах ад прыфрантавой паласы. Не выключана, што звон быў схаваны ў часы рэвалюцыйнай смуты ці нават у першыя дні Вялікай Айчыннай вайны.